خونه سوت و کوره...
مادر تازه رفته...
پدر مریض شده...
بهونه گیریش میاد می دونم!
پنجره ی اتاق بازه،باد نمیاد.
ساکن،ساکت،خشک.
تنها حرکتی که اطرافم حس می کنم عرقیِ که میون سینه ام سر می خوره و ، فقط یک عابر...
مثل عبور خیلی ها...
چرا انقدر آرومم؟!
مثل کسی که می دونه خیلی دورها...قراره یه اتفاقی بیفته...
انگار میدونه تا زمانی که ازین بیابون عبور کنه،طاقت میاره!
نه،انگار یکی شده،با بیابون...باهاش در سکوت می رقصه و...نه فقط یک عابر...
کسشر بسه دیگه!
گرمه...
دلم برای عاشقانه ها پر می کشد...
عاشقانه گفتن ها...
عاشقانه شنیدن ها...
عاشقانه نوشتن ها...
باور کن
من دلم تنگ می شود...